Edicioni 2020/21 ka qenë një sezon zhgënjyes për Barcelonën, por presidenti i ri Joan Laporta ka qenë në këtë situatë më parë dhe pati sukses për ta ndryshuar skuadrën.
Gjatë periudhës së tij të mëparshme si president, ai kreu dy rregullime të mëdha të skuadrës – një në 2003 dhe tjetri në 2008 – por ishte e para që do t’u japë tifozëve të Barcelonës inkurajim të madh se ai mund të revolucionarizojë ekipin edhe një herë.
Pas fitimit të zgjedhjeve presidenciale në 2003, vendimi i tij i parë i madh ishte të lirojë Radomir Antic nga detyrat e tij dhe të emërojë Frank Rijkaard, njeriun që do ta drejtonte klubin në lavdinë e Ligës së Kampionëve në 2006.
Në fushë, pasi nuk arriti të siguronte nënshkrimin e David Beckham, Laporta nuk u dekurajua. Ai solli Ronaldinho, Quaresma, Rafael Marquez, Luis Garcia, Mario, Rustu, Giovanni van Bronckhorst dhe Edgar Davids për një shpenzim të kombinuar prej 42.5 milion euro.
Sidoqoftë, ndryshimi më i rëndësishëm që ai bëri ishte të pastronte ‘drurin e pajetë’ të skuadrës, i cili ndodhi në kohë rekord gjatë verës dhe dimrit.
Në verë, Fabio Rochemback, Robert Enke, Frank de Boer, Philippe Christanval, Enrique Riquelme dhe Giovanni u shitën të gjithë, ndërsa huazimet e Gaizka Mendieta dhe Juan Pablo Sorin nuk u zgjatën.
Në tregun e dimrit, Roberto Bonano u huazua te Real Murcia, Dani Garcia u largua në janar dhe Fernando Navarro shkoi në huazim te Albacete. Gjithashtu, lojtari i ekipit të të rinjve Roberto Trashorras u largua dhe Alfonso Perez u bashkua me Real Betis.
Tani, Laporta e gjen veten në një situatë pothuajse identike, me pasiguri për të ardhmen e Ronald Koeman dhe një skuadër në nevojë të dëshpëruar për ristrukturim. Ka një verë përcaktuese përpara.
Edhe pse sezoni 2003/04 nuk e pa Barcelonën të ngrinte një trofe, ai i hapi rrugën suksesit që erdhi në vitet në vijim. Barcelona do të shpresojë që presidenti i tyre të jetë në gjendje të përsërisë mashtrimin dhe t’i rikthejë ata në majën e futbollit evropian.
