Në një familje duhet të ketë një shkëmbim të drejtë të detyrave midis gruas dhe burrit, veçanërisht në lidhje me edukimin e fëmijëve dhe kujdesin për shtëpinë.
Por, siç mund ta imagjinoni, kjo nuk ndodh, ose më saktë jo gjithmonë. Gruaja, nëna, gruaja dhe punët, e gjejnë veten me një peshë të jashtëzakonshme mbi supet.
Në një ditë dhe për të gjitha ditët e jetës së saj, që kur ajo filloi një familje, ajo është “e detyruar” të kujdeset për gjithçka: rregullimi i shtëpisë, gatimi, hekurosja, marrja e fëmijëve të saj në shkollë në vend se noti apo vallëzimi.
Përveç kësaj, ajo duhet të punojë, të kujtojë të gjitha angazhimet në shtëpi dhe jo shtëpiake, të bëjë pazar, të hedhë plehrat dhe, nëse një mik me 4 këmbë gjithashtu jeton në shtëpi, nxirre jashtë të paktën dy herë në ditë.
Ju duket pak? Jo, është rutina “e thjeshtë” e një gruaje – nëne. Por këtu, ne nuk po flasim për rolin e nënës, por përkundrazi, ia kthejmë vëmendjen atij, burrit të shtëpisë, ose më saktë, kush duhet të jetë burri i shtëpisë.
Nëse dikur burri ishte ai që solli ” bukën e shtëpisë”, tani nuk është më kështu dhe për këtë arsye, gratë (nënat që punojnë) e gjejnë veten të duhet të luajnë shumë role të ndryshme me ndihmën e … askujt! Është më se e qartë se gruaja bëhet edhe më e stresuar!
Duke mos llogaritur në ndihmën e fëmijëve, sepse ndoshta është shumë i ri ose sepse, kështu janë gjërat, burri duhet (të paktën) të ndihmojë në shtëpi, por kjo shpesh nuk ndodh.
Rezultati? Gratë e stresuara dhe nervoze! Për ta thënë, nuk jam unë (nëna, gruaja dhe punëtori) por një studim i kryer në Shtetet e Bashkuara që zbuloi se gratë janë më të stresuara nga burri i tyre sesa nga fëmijët e tyre, 10 herë më shumë!
Si mund të ndodhë një gjë e tillë? Le të zbulojmë më shumë dhe të zbulojmë arsyet që kanë të bëjnë me marrëdhënien grua-burrë, dhe këtu, po, ne i vendosëm gishtin! Çdo çift është i ndryshëm, çdo familje gjithashtu.
Në një familje funksionale ideale, të rriturit duhet të mbështesin njëri-tjetrin dhe të kontribuojnë në mënyrë të barabartë në edukimin e fëmijëve të tyre.
Sidoqoftë, ne e dimë, siç e kemi parashikuar gjerësisht se, në shumë raste ekziston deti mes të thënit dhe të bërit dhe, për fat të keq, në shumë shtëpi ende është gruaja që duhet të bartë barrën e punëve të shtëpisë dhe edukimin e fëmijëve.
Një studim i kryer në Shtetet e Bashkuara mbi një mostër prej 7,000 nënash ishte i pari që zbuloi stresin e këtyre grave. Sondazhi i paraqitur këtyre grave zbuloi se burrat krijojnë 10 herë më shumë stres sesa fëmijët.
46% e grave të anketuara thanë që partnerët e tyre kontribuan më shumë sesa fëmijët e tyre në rritjen e stresit. Të intervistuarit deklaruan se burrat e tyre ishin më stresues se fëmijët e tyre sepse i bënin ato “të punonin” më shumë se fëmijët e tyre.
Të tjerët vunë re që fëmijët nuk i shkaktonin atyre shumë dhimbje koke, por qëndrimet fëminore të partnerit të tyre i shqetësuan shumë. Për më tepër, disa gjithashtu u ankuan se partneri i tyre nuk i ndihmoi ato sa duhet për punët e shtëpisë, dhe për këtë arsye nuk kishte shumë kohë të lirë për ta.
Kishte edhe nga ata që theksuan se vetë martesa është stresuese për shkak të përpjekjes që kërkon çdo ditë. Ajo që del nga studimi i bërë në Shtetet në shembullin e grave të stresuara nga burrat e tyre përkatës është se këta të fundit kishin pritshmëri shumë të larta nga partnerët e tyre.
Këto pritshmëri, në shumicën e rasteve, ishin zhgënjyese nga sjelljet shpesh fëminore dhe “burrat” e vegjël.
Sigurisht që jo të gjithë kanë fat që të kenë një partner mirëkuptues të gatshëm për të ndarë punët shtëpiake dhe arsimimin e fëmijëve. Por këto rezultate ka të ngjarë të ndikojnë në pritjet e zhgënjyera të grave.
Nëse është e vërtetë që 46% e nënave të intervistuara në anketë kanë deklaruar se ishin të stresuar nga sjellja e partnerit të tyre, është gjithashtu e vërtetë që të njëjtët burra, si dhe baballarët, në një studim tjetër të kryer, gjithmonë nga i njëjti ekip amerikan, deklaruar të jetë, megjithatë, shumë i pranishëm në jetën familjare dhe të kujdeset për fëmijët.
Për më tepër, shumë burra rrëfenin gjithashtu se ndjeheshin të lënduar sepse mendonin se ata luanin një rol të vogël në familje. Dy të tretat e baballarëve thanë gjithashtu se ata do të donin ta shihnin përpjekjen e tyre të njohur herë pas here, të paktën me fjalë inkurajimi.
Përtej atyre që pak a shumë kanë të drejtë (të dyja palët për mendimin tim), studimi demonstron në thelb, se vnë këto çifte ekziston një problem i komunikimit dhe pritjeve (të zhgënjyera) që nuk pasqyrojnë realitetin e jetës së përditshme. Disa baballarë besojnë se po bëjnë mjaft dhe nuk njihen, ndërsa nënat mendojnë se nuk është kështu.
Le ta pranojmë, fakti është që të jesh prind është stresues dhe shpesh është më e lehtë të japësh përgjegjësi për gjendjen tonë të keqe ose paaftësinë tonë për të menaxhuar jetën e përditshme partnerit tonë edhe nëse, në shumë raste, në thelb ka vetëm një pakënaqësi të madhe në një zhgënjim që mund të jetë punë, sentimentale ose në përgjithësi.
